miércoles, 6 de abril de 2011

Yusef..

Lembreime de aquela vez en que espertara con ganas de vivir a vida, xusto nese momento foi cando eu ao seu carón empecei a vivila tamén.Lembro día tras día,supoño que hora tras hora o seu olor, o seu tacto, o color enmeigado deses ollos que viron a maior das miserias, os seus abrazos de despedida cada primeiro de setembro..lembro os nosos paseos en bici nas noites calorosas de agosto, as nosas tardes nas que el aprendía a nadar.Recordo como se ocorrese tan só fai uns instantes a primeira vez que viu a praia,eses ollos abertos coma pratos recorrer o meu recordo, él tiña medo,pero agarrou a miña man e xunto a min coñeceu algo que nun principio daba medo,claro auga que se move...
botote de menos,irmán.

No hay comentarios:

Publicar un comentario