miércoles, 27 de abril de 2011

m.

Se suele decir que, sea cual sea la verdad, la gente ve lo que quiere ver. Hay personas que pueden dar un paso atrás y descubrir que les faltaba ver las cosas con más perspectiva. Otras personas se dan cuenta de que la vida les está pasando factura. Otras pueden ver lo que estaba ahí desde el principio... Y luego están esas personas, aquellas que huyen lo más lejos posible para no tener que verse a sí mismos.

anónimo mosquera.

Encatariame que es todas as vidas que tivera,sete concretamente, houvera unha persoa coma ela, sen medo a arriscarse,sen medo a loitar por o que lle pertence por o que quere, forte coma ela mesma,que souvo salir airosa de todas as pedras que a fodida vida lle puxo as veiras dos pés, unha amiga con todas as letras diría neste caso pero ela sempre vai más alá ao máis complexo..ela é a mellor Sasha que a  vida me puido dar.

"Un placer coincidir en esta vida".







nembargantes.

Chega de novo dito momento, fico calada unha milésima de segundo, ti volves toparte coa miña mirada,unha vez máis. Dito momento na nosa vida en que eu collo o tren na rúa Foubourgs Saint Honoré e ti choras sen parar, un home chorando non é un home dirían algúns, eu limitome a tan só pensar sen dicir nada, pensar nos numerosos bicos nas numerosisimas tardes ficando o carón do Sena, en ti e en min en que xamais haberá máis ese nosoutros.
M.

gracias,amigos.

me quedo sin aire.

la hija de Hilda♥

Te lo repito por última vez ella es la más especial, te lo expliqué ya muchas veces, su fragilidad para las cosas, su manera de que tu mirada sólo se fije en mañana en ahora no en ayer en recordar lo malo, ella y su sutileza te llevarán siempre por la calle sonrisa,lo sabes de sobra, solo piensa en los miles de momentos en los que me viste reirme a carcajadas en las esquina de la casa de Iván o cuantas veces la viste dando un abrazo y tirando de mis penas de mierda para adelante, piensa en todo eso y después hablamos si es o no la mejor de las mejores, yo sé que lo es pero tu te darás cuenta en cuanto empieces a recordar.

miércoles, 20 de abril de 2011

Rapado García,Carmen 8 de mayo de 1994.

Carmen: se te está pasando la vida mientras tratas de buscar qué hacer con ella
Eu: lo sé
me duele
pero no sé qe hacer
Carmen: buscas y buscas y se te está pasando
no estás aprovechando el presente
tratando de pensar en futuro
deja el futuro de una vez
y sé feliz con lo que tienes
gente que te quiere
amigos
qué más quieres?
Eu: lo voy a hacer
Carmen: no lo entiendo, en serio
Eu: voy a dejar de buscar
aunqe no sepa hacerlo tu siempre sabes lo que quiero escuchar
siempre sabes lo que me pasa
como lo haces?
Carmen: me gusta ponerme en la situación de la gente
y ayudar.

diferencia...

No voy a negartelo,sería estúpidamente estúpido negarme a mi misma y a tí más que eres parte de mí,sí, me gustaría amanecer abrazada todos los días a alguien que me hiciese feliz, me gustaría dormirme pensando en su sonrisa y ser jodidamente feliz a su lado.Sin mentirme y sin mentirte lo deseo pero es imposible, sabes? vivimos en una sociedad en la que una persoan ama a otra dependiendo de su talla de sugetador, o bien, del número de billetes que hay en su cartera.Diferenciando pués aunque parezca no tener que ver... entre la envidia y la admiración,entonces ,nos paramos a pensar,no o existe la envidia sana, si no me crees mira en el diccionario y cae en la cuenta de que la palabra envidia tan solo se utiliza en contextos en los que esta palabreja se entiende como algo negativo,entonces yo no tengo envidia de esa vida de enamorada lo cierto es que sólo la admiro y solo,querida, me gustaría llegar a alcanzarla con la llema de mis dedos.

lunes, 18 de abril de 2011

Braaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaais.

El me ha infundado valor en los momentos en los que yo de valor tenía muy poco,me ha llevado de la mano por el camino dificil,y gracias a eso aprendí a ser alguien,el ha compuesto el himno de la sonrisa para mí sola,ha secado mis lágrimas de febrero,y ha creado las sonrisas de 11 meses,ha llevado mi sonrisa al fin del mundo,ha sido mi hombro un millón de veces+1.Un día cuando,yo lloraba el me dijo:"A partir de ahora NUESTRA meta será que tires para adelante".
  ¿queda algo por decir?

Angela.

Ella es dieferente que todas las demás.Ella jamás será un prototipo de chica ideal,ni nada por el estilo,no quiero que lo sea.Su personalidad es arroyadora,no conocerás a nadie que sea como ella,no hoy copias,no existen imitaciones,sólo hay una Ángela.Admiro una vez más su fuerza para enfrontar las mierdas de la vida,su constante sonrisa apesar de todo y su consejo para todos tus problemas.Lo que más me gusta de ella esque siempre se deja la vergüenza en casa,jamás la saca a la calle,o eso parece,simplemente alomejor no la tiene,pero me encanta,ella jamás se callará nada,dirá todo lo que piense,y eso la hará una persona aún más grande de lo que es ahora,ella es lo una de las mejores personas.

Helena,la rubia,mi niña bonita.

Escribamos juntas la canción de nuestra vida,no hace falta que el primer compás explique cuando nos conocimos simplemente la primera sonrisa a tu lado ;me gustaría un final que terminase en "juntas"...Ya cojí el ritmo,llego al estrivillo y me acuerdo de aquella tarde en la que el sol iluminaba nuestras carcajadas,o aquella noche de borrachera.Termino nuestra canción y me doy cuenta de que aún nos queda mucha vida juntas como para resumirla ahora en solo unas notas.

yusef.

Lo recibo con una sonrisa cada 1 de julio,el me mira,me esboza una sonrisa pero en sus ojos veo un ápice de nostalgia,esa nostalgia de estar a millones de kilómetros de sus padres y de sus 4 hermanos pequeños.Jamás llora,nunca le he visto derramar una lagrima,se cae y se levanta como si nada hubiese pasado,ojalá yo aprendiese a hacerlo.El nunca te pedirá nada,nunca se antojará,jamás se tirará por el suelo a patalear poruqe no le has comprado el coche teledirigido,el no se ha educado en una sociedad consumista,simplemente porque allí no hay nada que consumir.La gente que viaja dice que allí solo hay:personas,arena y cielo.nada más.El desea llegar aquí,desea bici,desea que iván lo coja en el colo,qe Adrián lo lleve en su moto,que Peki lo mime hasta más no poder...desea salir del infierno.

rapado garcía.


Carmen: se te está pasando la vida mientras tratas de buscar qué hacer con ella
Eu: lo sé
me duele
pero no sé qe hacer
Carmen: buscas y buscas y se te está pasando
no estás aprovechando el presente
tratando de pensar en futuro
deja el futuro de una vez
y sé feliz con lo que tienes
gente que te quiere
amigos
qué más quieres?
Eu: lo voy a hacer
Carmen: no lo entiendo, en serio
Eu: voy a dejar de buscar
aunqe no sepa hacerlo tu siempre sabes lo que quiero escuchar
siempre sabes lo que me pasa
como lo haces?
Carmen: me gusta ponerme en la situación de la gente
y ayudar.

dando tumbos por Madrid...

Los miro y siento que son parte de mí, es como si su mirada cada día me hiciese más grande.
Son tiempos difíciles para los soñadores.

domingo, 17 de abril de 2011

ilusión.

 Chega a crer que a realidade de saber diferenciar entre a ambición e a ilusión marca a túa vida.Doeríame erguerme cada mañá querendo chegar a miña meta facendo dano ós demais polo medio eso é ambición, en cambio sei que espertarse cada mañá con un camiño que buscar con algo que atopar, pero chegando pouco a pouco desfrutando de todo o que atopas mentras o pescudas, eso é ilusión, a ilusión de cada día. Non sexas ambicioso non chegarás a nada sendoo en cambio se decides ser iluso, chegarás a un camiño final no que serás feliz, aprende de todo o que te atopes por ese camiño e o máis importante sorrí mentras camiñas.

jueves, 14 de abril de 2011

efímera como o teu sorriso.

Crín millóns de veces que a felicidade plena é dolorosamente difiicil de conseguir...eu non quero atopala esa felicidade plen é para os que se conforman eu busco a felicidade de cada momento a efímira.

realmente irreal.

Parei  a pensar  na realidade que ten a miña vida e darme conta de que esa realidade é casi inexistente dame unha sensación extraña, é coma se desafíase a lei de vida corrente. É realmente irreal, cada cousa tanto boa ou mala parece ser sacada dun libro de drama, pero realmente sería irónico pensar neso xa que moitas veces os libros reflexan cousas da propia realidade entón derradeiramente sería unha vida con moito de real. Darlle voltas a miles de cousas encántame, pensar sobre se a miña vida é con forma real ou irreal sen obter unha resposta clara en moitos casos é realmente excitante e tamén,como non, facer deses pensamentos unha parte da miña irreal,ou quizais real vida.

miércoles, 13 de abril de 2011

caerse,caerse...

He vuelto a notar una vez más esa guerra conmigo misma,esas ganas de no tener confianza en mi misma,no tenerla ni tener ganas de poseerla,eso me hace sentir mal, me da miedo, asusta como una noche sin una luna a la cantarle...a esa misma vez mis ganas por no confiar en mí son con una razón,o que quizás por miles de razones, pero es que realmente me pregunto si solo sabré equivocarme,no tengo autoestima no confñio en mi misma y un vez que lo hago solo me equivoco y me vuelvo a caer y cada vez mis heridas hacen más daño.

lunes, 11 de abril de 2011

The San Thomas.

Larga espera mientras las pupilas de la calle de San Thomas se disfrazan de estúpidos adoquineas de colores y tú sigues haciendo que espere.

.

Su cara suave, sus ganas de alegrarme hasta la saciedad mis días feos, mis ganas de hablar con él todos los días...

propósito.

Propúxenme escribir algo sobre él, alguén que para min é moi especial, con esa persoa aprendín que non se precisa toda  a vida para querer a alguén.Creo nas persoas especiais,nas que son capaces de erguer a alma en días vermellos,días negros e días grises, él estou case seguro de que é unha delas.Creo que sabe cando preciso que falemos cando preciso un arrumaco de boas noites e cando preciso que me suba a alma.

domingo, 10 de abril de 2011

mientras tanto yo.

Mientras yo escucho a mi Sabina alguien en el mundo está jugando a ser otra persona, otros corren sin más por que llegan tarde, algunos se relajan mientras el mar juega con su sonido maravilloso, poca gente está siendo traicionada, trece hombres le piden matrimonio a sus novias, otros tantos o quizás menos están rompiendo con su pareja para irse a Lisboa con su amante, algunos hombres son en este instante hechados a la calle por el gilipollas de su jefe, algunas mujeres están siendo violadas y muchos niños están muriendo de hambre.Por otra parte millones de adolescentes buscan ser mallores fumando en el baño de su institudo y para desgracia de ellos son pillados por su director y de vacaciones a casa unos díitas, millones de mujeres ricas están en este segundo quitandole a sus 987359872 ceros bancarios unos 4793846$ apróx... mientas todas esas cosas ocurren aí fuera yo prefiero seguir en mi mundo, con mi Sabina y con su vinagre y sus rosas, refugiando algo en mí pero también dando algo-mucho a los míos, intentando no ser ese prototipo y siendo feliz pensando en su sonrisa, en esa sonrisa que me vuelve loca de atar.

sábado, 9 de abril de 2011

Hoy me siento reivindicativa.

¿No os dais cuenta?¿De verdad que no os dais cuenta?No os dais cuenta de que vivimos en un mundo dirigido por la gente que tiene 15 ceros en su cuenta bancaria,en un mundo donde nos destrozamos nuestro propio hogar secando minas y enviando Co2 a la atmosfera,sin darnos cuenta(o sin qerer darnos cuenta) de que es la única atmosfera que tenemos,vivimos en un mundo donde se deduce como es una persona por su tono de piel o por su forma de ver las cosas,vivimos en un lugar donde un pueblo olvidado por el mundo llamado Sahara lleva 35 años en una condicones inimaginables...¿y sabeis? este horrible mundo es nuestra única responsabilidad,o¿que os creeis?¿que la culpa de qe maltratemos así nuestro habitat es de los marcianos?


gírate,hacia ti misma.

Ríete de ti misma.
es un consejo.

viernes, 8 de abril de 2011

escúpele en la cara...

Olvídate las llaves de casa una vez más,riete de todo lo malo que te pasa, escúpele en la cara a la zorra de tu vecina, muéstrale el corte de manga a la vida,que ha sido tan perra contigo, no llegues para dormir a casa e intenta sobrevivir a la bronca de tus padres, ríete de ti misma a todas horas sin parar un segundo, come toda esa bollería industrial ,¡QUE LE DEN POR CULO A A LA DIETA!, vive tu día,sigue al pié de la letra ese "carpe diem" que tanta veces te he gritado al oído, pasate horas bailando sin parar, deja todo para el último día,suspende y dale con eses suspensos a tus padres en toda la cara, ríete de aquel que algunha vez te rompió el corazón, véngate de todos ellos, escucha música de reggeton a las siete de la mañana un domingo y róbale la alfombrilla al portero de tu edificio.

jueves, 7 de abril de 2011

Este loco se va con otra loca...(8)

Non vou contarche unha vez máis cantas veces recurrin aos versos do Mestre Sabina para que as miñas lágrimas fosen menos lágrimas e doesen menos no corazón...chorei unha vez máis mentres el dicía que lle sobraban os moivos,cando a miña última bágoa caeu na miña meixela recordei por última vez cantas veces me dixen a min mesma que chorar por tí era a estupidez mási grande que se me pode pasar pola cabeza.Voltei outra vez e recordar(te), xa non ía volver facelo...quería non volver facelo.Crín xa por fin que podía chegar a ser misión imposible.

miércoles, 6 de abril de 2011

Yusef..

Lembreime de aquela vez en que espertara con ganas de vivir a vida, xusto nese momento foi cando eu ao seu carón empecei a vivila tamén.Lembro día tras día,supoño que hora tras hora o seu olor, o seu tacto, o color enmeigado deses ollos que viron a maior das miserias, os seus abrazos de despedida cada primeiro de setembro..lembro os nosos paseos en bici nas noites calorosas de agosto, as nosas tardes nas que el aprendía a nadar.Recordo como se ocorrese tan só fai uns instantes a primeira vez que viu a praia,eses ollos abertos coma pratos recorrer o meu recordo, él tiña medo,pero agarrou a miña man e xunto a min coñeceu algo que nun principio daba medo,claro auga que se move...
botote de menos,irmán.

lunes, 4 de abril de 2011

de nuevo..tú.

De repente una nueva calada de aquel cigarrillo más que consumido
en tu boca,y ese pintalabios rojo corrido por toda la boca.Me
volviste a interrogar con aquella mirada, me digiste todo con nada,
nada con todo, y volviste a consumirte en aquel cigarro. No pregunté
nada más ni con la mirada ni con mi voz desgarrada y afónica después de
aquella noche, tu me besaste muy despacio y empezamos de nuevo a ser
personas distintas.